Spiegelen

Ze wrijft zachtjes over mijn wenkbrauwen. Ik kijk haar aan en vraag waarom ze dat doet. Ze zegt niks, maar voelt ook nog even aan mijn andere wenkbrauw. Ik kijk naar haar gezicht en zie dat zij dezelfde wenkbrauwen heeft als mij.

Myrthe lijkt hetzelfde te denken en kijkt me aan. Ze zegt: “Ik heb dezelfde wenkbrauwen als jij mama.” “Ja,” zeg ik, “maar jouw wenkbrauwhaartjes zijn nog zacht en mooi licht van kleur.” Die van mij zijn zwart en dik, af en toe laat ik ze epileren, zodat ze nog een beetje vorm hebben. Ik heb die wenkbrauwen van mijn opa. Hij had van die echte Sinterklaas-wenkbrauwen. Ze vielen over zijn ogen en er zaten van die enorme stekelige haren in. Nu kijk ik naar het gezicht van mijn dochter van 9 en zie dat ze steeds meer op mij begint te lijken. Zelf valt haar dat soms ook op, maar nu lijkt ze verbaasd. “Ik vind ze mooi mama, jouw wenkbrauwen.”