Same time, same place…

“Deze foto bedoel je hè,” roept vriendin Sarina door de kamer. Ja die foto bedoel ik. ‘Same time, same place’ een jaar later. Vorig jaar vierden we oud en nieuw ook samen met onze vrienden en kinderen in Maastricht. We namen toen een foto van onze kids met van die grappige vuurwerkbrillen op en kijken samen naar de verschillen met nu.

Onze kinderen zijn gegroeid, een tand is aangegroeid en het gapende gat is geen gat meer en de haren van onze Myrthe zijn langer. Fysieke verschillen, maar er is meer. Het voelt anders. Onze kinderen lachen een beetje schamper, als we ze de foto laten zien. Ze vinden het maar raar dat wij zo zitten te vergelijken. Wat boeit dat nou.

Ze zijn niet alleen gegroeid, maar ook uitgegroeid tot mini-volwassenen met een eigen mening en een portie zelfvertrouwen waar je u tegen zegt. Ze kunnen heel veel al zelf en willen dat ook niet meer anders. Ik heb soms het gevoel dat ik een steeds minder belangrijke rol begin te spelen in hun leven. En dat baart mij helemaal geen zorgen, in tegendeel zelfs. Ik geniet, ik geniet ervan dat ze zelf al zoveel kunnen. Dat ze niet overal en altijd ons volwassenen nodig hebben. En stiekem ben ik ook wel een beetje blij dat ik mijn eigen leven ook weer langzaamaan begin terug te vinden… Dat er weer tijd is voor mezelf, voor mij en mijn vriend samen, dat we niet dag in dag uit meer hoeven te zorgen, onze kids hoeven op te volgen en geen moment uit het oog mogen verliezen.

Het jaar 2014 is alweer een tijdje bezig, maar ik heb het vanaf dag 1 gebombardeerd tot het jaar van het ultieme genieten! Genieten van het toekijken, maar ook vooral het bezig zijn met mijn kids, maar dan op een andere manier. Samen verantwoordelijkheden nemen, elkaar aanvullen bij een spel of bij het lezen van een verhaal bijvoorbeeld. Maar ook genieten van het haar dat nu echt lang aan het worden is van onze Myrthe en Merel van 4 die de hele tijd roept dat ze bijna 5 jaar is en dan net zo’n oorbellen als mama mag dragen! Blij word ik hiervan, want je ziet het resultaat van het jarenlang zorgen voor die kleine ukkepukken. Ze zijn uitgegroeid tot echte mini-madammekes waar je u tegen mag zeggen. Trots en warm voelt het dat genieten en laat ik daar nou eens echt aan toe zijn. Je begrijpt vast wel waar ik het over heb, toch?