Jippie, zomervakantie voor de kinderen!

Op 30 juni was het zover. Myrthe haar zomervakantie begon. Twee heerlijke zomermaanden lang heeft ze vakantie. Een utopie voor Nederlandse kinderen die maar zes weken vrij zijn. Het heeft iets Frans, iets zuidelijks. In de heetste maanden van het jaar horen kinderen niet in klaslokalen te zitten zweten, maar moeten ze lekker buiten in de tuin of op het strand bezig kunnen zijn.

Voor Myrthe is het heerlijk. Ze begrijpt inmiddels wat vakantie hebben inhoudt. Ze hoeft heel lang niet naar school, is lekker veel thuis en mag laat op blijven. En met het zomerse weer op die 30e juni kon haar vakantie niet beter van start gaan.

Als werkende ouder kan het wel wat lastig zijn dat dochterlief maar liefst negen weken thuis is. Heel je werkschema ligt in een klap overhoop, want wie kan er nou negen weken thuisblijven voor de kinderen? Ik had me er eigenlijk nog niet zo op voorbereid. In mei en juni had ik nauwelijks opdrachten en ik hoopte dat die trend zich tijdens de vakantie van Myrthe zou voortzetten. Uiteraard had ik het mis. In de laatste schoolweek van Myrthe werd ik gebeld door een vaste opdrachtgever. Of ik weer even wat uren per week kon werken voor hun. No problem, graag zelfs! Maar, dan moest ik wel als de wiedeweerga opvang voor Myrthe zien te regelen.

Naschoolse opvang is hier in België goed geregeld. Je schrijft je kinderen één keer in en dan maak je er gebruik van zoveel als je wilt. Op vaste of op wisselende dagen. Alleen moet je wel twee weken van tevoren de gewenste opvangdagen doorgeven. Iets wat ik niet had gedaan. Ik wist immers niet of ik moest werken. Snel even bellen met de landelijk dienst voor kinderopvang om te kijken of er nog een plekje vrij was. Helaas de eerste twee weken van de schoolvakantie zaten ze helemaal vol! Alleen op maandag was er nog een plekje vrij. Jippie, fijn doe maar, dan regel ik wel dat ik op maandag ga werken. Prettig dat deze mevrouw aan de andere kant van de lijn zo vriendelijk was om even met mij mee te denken en me nog alle mogelijke vrije dagen liet weten.

De eerste weken van de vakantie vlogen voorbij. Het zomerde lekker door en Myrthe was veel buiten in ons tijdelijke zwembadje te vinden samen met haar vriendinnetje Sophia uit de straat. Maar voor mij voelde het toch nog niet echt als vakantie. Weg zijn van huis dat is pas vakantie. Over een week is het zover dan hoeven de kinderen niet meer naar de opvang en trekken we er samen op uit. Met de tent naar Zuid-Frankrijk. Lekker op de bonnefooi, we zien wel waar we uitkomen.

EERSTE VAKANTIE MET Z’N VIERTJES

Direct schieten er een heleboel vragen door mijn hoofd. Het is onze eerste vakantie met z’n vieren en Merel is nog zo klein. Zou dat wel goed gaan met haar in de auto, op de camping, in de tent. Zal ze wel slapen in haar campingbedje? Kruipt ze straks niet de hele camping over met als resultaat dat wij urenlang achter haar aan moeten hollen! Op hetzelfde moment bedenk ik dat ik mezelf dezelfde vragen stelde bij onze eerste vakantie met Myrthe. Dat ging toen allemaal heel goed. Tijdens de reis sliep ze heerlijk in de auto, ze sliep heerlijk in haar campingbedje en bleef de hele tijd bij onze tent rondkruipen. Geen zorgen dus. Het zal wel loslopen.

Toch kan ik het niet laten om even met weemoed terug te denken aan die heerlijke tijd dat we nog met z’n tweeën waren en samen weken met de tent erop uit trokken. Geen zorgen, verstand op nul en daar naar toe rijden waar we op dat moment zin in hadden. Alle campings vol? Dan pakten we gewoon een hotelletje voor een nacht. Waar zijn die onbezorgde vakanties toch gebleven?

ALWEER EEN VAKANTIEDAG VOORBIJ

Al mijmerend werk ik zonder dat ik het in de gaten heb een volle wasmand strijkgoed weg, terwijl Myrthe en Sophia op de grond de mooiste bouwsels met alle blokken die we in huis hebben zitten te maken. Zelfs Merel vindt het interessant en kruipt er vrolijk tussendoor. Soms geeft ze een mep tegen het bouwsel. De meiden geven een kreet en beginnen met volle moed opnieuw aan hun kunstwerken. Tijd voor een koekje en terwijl ik met de meiden aan tafel zit, vertel ik dat we al over een week op vakantie gaan. ‘Hoeveel nachtjes gaan jullie weg,’ vraagt Sophia. Samen tellen we de nachtjes. We gaan ruim een week weg en komen uit op negen nachten. Ik zie het gezicht van Sophia betrekken en in de richting van Myrthe kijken: ‘Dat is lang zeg!’ Ze is een beetje verdrietig dat ze Myrthe zo lang moet missen. Voor haar voelt dat korte weekje als een eeuwigheid. Voor dat we het in de gaten hebben, is er weer een vakantiedag voorbij voor de kinderen. En voor mij voelt deze vrije dag met de kinderen toch ook een beetje als vakantie. Want wat is heerlijker dan je kinderen zien genieten van hun vrije tijd, terwijl je zelf ook de tijd neemt en alleen doet wat je moet doen.