Gebroken van verdriet…

Het land waar ik woon staat in brand. Ik ben veilig, mijn man en kinderen niet. Ik ben in shock, ik wil huilen, maar het lukt niet. Elk uur volg ik de berichtgeving op de radio op. De tv aanzetten durf ik niet, ook de afschrikwekkende beelden op internet heb ik bewust niet opgezocht deze keer. Ik kan het niet. Ik voel me machteloos. Ik sta in brand en huil inwendig, terwijl ik dit schrijf.

Gisterenavond stapte ik in bed en lag manlief zowat op mijn helft van het bed. Ik ergerde me er niet aan, integendeel ik vond het juist aandoenlijk en streelde hem zachtjes. Aan dit intieme moment denk ik nu met veel intens verlangen terug. Het houdt me sterk. Herinnert me eraan hoe gelukkig we eigenlijk elke dag weer samen zijn met elkaar.

Nu zit hij vast in Brussel. Wanneer hij naar huis kan komen is onduidelijk. Mijn kinderen zitten vast op school. Mogen blijkbaar ook niet naar huis toe komen. Ik probeer te werken, maar ik kan mijn hoofd er niet bijhouden. Internet heb ik even bewust uitgezet. Ik kan het niet aan om elke seconde een nieuwe update van de meest gruwelijkste beelden te zien.

Schrijven lukt wel, zoals jullie merken. Ik ben een schrijver in hart en nieren en blijk dat het beste te kunnen als ik met mijn gevoelens bezig ben. Deze woorden vloeien over de pagina. Ze voelen vertrouwd. Het laat me even aan iets anders denken dan alle ellende om ons heen.

Normaal heb ik te weinig tijd op een dag. Schrik ik elke keer weer als ik merk dat het alweer tijd is om de meiden van school te halen. “Mama is vandaag wat later, meisjes,” zei ik vanochtend nog stoer tegen ze. Nu kijk ik elke minuut op de klok om te zien of het niet al tijd is om ze op te halen. Ze in mijn armen te sluiten. Ze zullen ook wel doodongerust zijn over hun papa in Brussel. Ik wil niet dat mijn kinderen dit moeten meemaken. Maar wie ben ik, maar gewoon een mama die inzit over haar kinderen en dus totaal machteloos staat tegenover het kwaad dat er buiten ons om zo zijn best doet om ons heerlijke gezinnetje te ontwrichten. Niets lijkt meer op wat het was.

Daar hoor ik ze weer op de radio, de woorden waarvan ik nooit gedacht had dat ze nog eens op mij van toepassing zouden zijn: veel sterkte voor iedereen die inzit over zijn naasten. De woorden doen me niks. Ze voelen leeg aan. Ik voel me machteloos. Ik kan er niks mee. Ik wil de warmte voelen van mijn man en mijn kinderen om me heen. Niks meer dan dat…