Afvallen met appelflappen?!

Bovenin mijn kledingkast, daar liggen ze. Mijn geliefde en tegelijkertijd meest gehate items uit mijn kledingkast. Geliefd, omdat het leuke, hippe spijkerbroeken zijn in de maten 38 en 40. Gehaat, omdat… ze me al vier jaar niet meer passen en dat voelt wrang. Ze liggen er voor het grijpen, maar helaas… nu zijn ze nog niet aan mij besteed… ze passen me nog niet of niet meer?!

Ik zie ze liggen en besef dat ik die broeken al zeker vier jaar niet meer aangehad heb, en dat terwijl mijn jongste al weer drie jaar is. Waar ben ik toch mee bezig, waarom lukt het me niet meer om die overtollige zwangerschapskilootjes snel even weg te lijnen?? Na de geboorte van mijn eerste kon ik al na een half jaar al mijn oude kleding aan en viel ik zelfs zoveel af dat ik moeiteloos in maat 38 paste. Maar nu met twee kinderen is dat toch een ander verhaal. Dozen kleding heb ik op zolder staan, kleding in alle maten. Mijn vriend Hans heeft genoeg aan één kast, al zijn kleding past daar moeiteloos in. Hij vraagt zich dan ook regelmatig af waarom ik toch zoveel kleding in dozen heb zitten. “Oh ik wissel mijn zomerkleding altijd af met mijn winterkleding, scheelt wat ruimte in mijn kast,” leg ik hem dan haarfijn uit.

Terwijl ik bezig ben mijn zomerkleding te verruilen voor mijn winterkleding, neem ik me voor dat het genoeg geweest is! Ik start vandaag nog met afvallen. Over een paar weken passen die broeken mij en kan ik weer rondlopen in broeken die er niet uitzien als een tent en van een onbeduidend nietszeggend merk zijn. Ja, dan loop ik er weer hip bij en dat gaat stukken beter voelen! Geen slechte dingen meer voor mij, alleen maar water, brood, fruit en slanke gerechten op de menukaart! Ik ben het zat en die broeken weggeven, nee amahoela, dan komt het er nooit meer van!

Ik roep Hans om hem het grote nieuws te vertellen. Toevallig komt hij juist de slaapkamer binnenlopen. Of ik even een kopje koffie kom drinken, want hij heeft lekkere appelflappen van de bakker meegenomen. “Joepie, wat lekkers,” roept Myrthe, en Merel kijkt vragend mijn kant op: “Mama ook koeka eten?” Ik reageer niet, en dat  vinden ze allemaal een beetje gek. Hans vraagt: “Wat is er, geen koffie voor jou vandaag?” “Nee,” zeg ik, “niks lekkers voor mij vandaag, ik wil weer in die broeken daarboven in de kast passen.” “Ooh je wilt gaan lijnen om wat af te vallen,” reageert hij laconiek. “Dan begin je daar toch morgen mee.”

Ik kook, ik wil het van de daken schreeuwen dat ik vanaf vandaag begin met lijnen, want anders komt het er niet van… maar ik laat alles uit mijn handen vallen en loop gezellig met ze mee naar beneden naar de koffie en de appelflappen. “Doe mij maar een halfje, nee ik hoef geen hele appelflap. Hebben de kinderen lekker wat meer.” En terwijl ik een hap neem van die overheerlijke appelflap, herinner ik me een quote die ik laatst in een maandblad voor jonge ouders tegenkwam: “Vijftig procent van de ouders met jonge kinderen eet meer calorierijk voedsel dan volwassenen zonder kinderen….” En met deze troostende woorden in mijn achterhoofd neem ik me voor dat het me vanaf morgen vast wel gaat lukken om te starten met afvallen.