Zo dik als een ballon?!

‘Mamma kom kijken! Nu komen!’ hoor ik Myrthe vanuit de woonkamer roepen. Het is alsof ik mezelf hoor, want ik weet al precies waarom ze me roept. Ik moet komen kijken hoe goed Merel al zelfstandig met haar handen los kan staan. Een paar weken geleden zag ik dit zelf ook voor het eerst en riep ik Hans dat hij nu snel moest komen kijken. Elke keer als hij kwam, was hij te laat. Ze was dan alweer op haar bips gaan zitten of had zich vastgegrepen aan de tafel.

De toon waarop ik hem riep werd dus steeds dwingender en scheller. Iets wat ik mijn dochter van vier nu ook hoor doen. En dat heeft iets vreemds, voor de eerste keer jezelf in je kinderen terughoren. Het zorgt ervoor dat je jezelf even een halt toeroept en het een volgende keer anders, vriendelijker probeert te zeggen.

Nu zijn we alweer een tijdje verder. Merel loopt en Myrthe is al bijna vijf jaar! Ze wordt met de dag assertiever en dat zullen we weten ook. De ene dag is ze heel lief en spreekt ze me met haar Belgische tongval aan met U: “Mamma wilt U straks een spelletje met mij doen?” De andere dag gooit ze het volledig over de andere boeg: “Nee mamma, ik wil geen frietjes eten met mijn verjaardag, want die heb jij ook heel erg graag hè? En daar krijg je een dikke buik van! Die wordt dan zo groot als een ballon! En dat wil je niet hè?” Ik sta perplex, ik moet stiekem een beetje lachen om alle wijsheid die uit haar mond vloeit, maar weet me vervolgens  geen raad bij het geven van een antwoord. Ik besluit haar rustig te vragen wat zij dan graag wil eten op haar verjaardag. Een simpel antwoord volgt: “Pannenkoeken, natuurlijk!”

Moeilijker moet ik het ook allemaal niet maken, want als Hans thuiskomt van zijn werk roept ze ook daar gekscherend tegen: “En pappa heb je weer veel centjes verdiend vandaag?”Als pappa vraagt hoe ze daar toch bij komt, antwoordt ze doodsimpel: “Je was toch nog heel laat op je werk en niet op tijd thuis om samen met ons te eten?” Heimelijk kijken we elkaar lachend aan en zijn ontzettend trots op Myrthe. Van een gevoelige, stille kleuter is ze nu uitgegroeid tot een gezellige kletstante van vijf. Of een babbelaarster, zoals Myrthe haar vriendin Lien en zichzelf noemt! Heerlijk toch die ietwat eigenwijze kleuters uit het derde kleuterklasje die op weten te komen voor zichzelf en gekscherend de meest simpele conclusies trekken bij alledaagse en niet uitgesproken dingen.