Zwemmen en de Belgische politiek

We rijden een Belgische auto, onze oudste dochter gaat naar een Belgische school, ze spreekt me al met u en gij en gebruikt woorden als ‘amai’ en ‘vuilbak’. We beginnen ons na tweeëneenhalf jaar al aardig Belgisch te voelen. Terugverhuizen naar Nederland komt steeds minder vaak in ons hoofd op. Maar toch… er zijn nog steeds van die dingen die voor ons Nederlanders niet te begrijpen zijn.

Zwemles op elke dag van de week voor 120 euro per jaar. Je kind mag zo vaak als je zelf tijd hebt een uurtje meedoen met de zwemles in het zwembad. Onmogelijk in Nederland, maar hier in België kan dat allemaal. Elke Nederlander zou hier gretig gebruik van maken en elke dag met zijn of haar kind in het zwembad hangen, om maar zo snel mogelijk dat felbegeerde papiertje binnen te halen. Qua organisatie zou alles in het zwembad dan compleet in het honderd lopen. Al die kinderen in het zwembad, dat is niet te doen. Maar hier gaat dat allemaal goed, een ledenstop kennen ze niet, het zwembad is niet overvol en de jonge leraar neemt de tijd voor alle kinderen in zijn klasje.

Aan elk voordeel kleeft hier in België meestal ook een nadeel. Zo heb ik geen idee hoe ver Myrthe is met zwemmen. Contact met een leraar is er niet en ze krijgt elke keer les van een andere zwemleraar en zwemt steeds weer met andere kinderen. Dingen waar ik dan weer niet zo blij mee ben en die voor mij als Nederlander een beetje ongemakkelijk voelen.

Andere ouders om me heen hoor ik hier niet over klagen. Het lijkt voor hen allemaal de gewoonste zaak van de wereld. Ze hebben vroeger waarschijnlijk ook zo hun zwemdiploma gehaald. Kortom, het loopt allemaal wel. Myrthe heeft het naar haar zin en als ik naar haar lach op haar gezicht in het water kijk, weet ik genoeg. Ze geniet en ik zie haar zienderogen vooruitgaan. Ze vindt het spannend dat ze elke keer weer wat anders oefent in het zwembad: “Mama, vandaag kon ik al zonder bandjes met alleen een plankje zwemmen. En de volgende keer mag ik misschien al in het diepe zwemmen!” Van de onrust die mij dit ongeorganiseerde gedoe allemaal geeft, heeft zij totaal geen last. Ze weet niet beter en is het niet anders gewend. Al aanmodderend en een beetje onbeholpen komen die Belgen met heel veel dingen verbazingwekkend snel vooruit.

Op de weg terug naar huis valt mijn blik op een groot geel bord dat lichtelijk verscholen achter een bomenpartij hangt: Onafhankelijk Vlaanderen schreeuwen de zwarte letters vanaf een gele achtergrond. Ik woon wel in België, maar iets begrijpen van de Belgische politiek? Nee, dat lukt me echt niet. Het zou toch wat zijn als dit land in tweeën opgedeeld wordt. De Belgische politiek is net als het zwemmen hier in België, niet te begrijpen voor ons als buitenstaanders. Een kwestie van de Belgen gewoon hun ding laten doen en alles op z’n beloop laten. Uiteindelijk komt het dan wel goed al is het dan met de Belgische slag: niet een tot in de detail uitgedacht plan van aanpak maar wel met resultaat en leefbaar voor bijna iedereen.

Mijn dochter kan straks zwemmen en alles wat daartussenin zit? Daar moet ik niet te moeilijk over doen. Gewoon de Belgen hun werk laten doen. En me er vooral allemaal niet te druk over maken!