Samen kapperen

Naar de kapper gaan met kids. Elke keer weer een uitdaging bij ons thuis. Wie gaat er met wie? Met één kind was dat nog goed te doen, maar met twee? Het bezoekje roept vooraf al heel wat vragen bij me op. Zullen ze zich gedragen, kan ik ze allebei tegelijk of laat ik ze toch liever apart knippen. O ja, en eigenlijk moet ik zelf ook nodig geknipt…Zou dat allemaal goed gaan?

Of laat ik manlief toch beter even snel met ze gaan, ervan uitgaande dat hij de meisjes in de salon weet uit te leggen wat er allemaal moet gebeuren met die haren van onze kids. De één heeft lang stijl haar met een pony en de ander dun, licht krullend haar. Oef, ik geloof dat ik dat kapperbezoek maar even uitstel tot volgende week.
“Mam. Kijk eens hoe lang mijn haar al is! Ik kan er niet meer onderdoor kijken”, roept Myrthe op de badkamer als ze uit bad komt. Ze duwt haar haar extra omlaag zodat haar gezicht er zowat helemaal onder verdwijnt. We lachen er hartelijk om. Ik kan een kappersbezoek niet langer meer uitstellen, dit kind moet nodig naar de kapper.

Met één kind in de buggy en de ander ernaast lopen we dapper de salon in. Een kapper waar je ook zonder afspraak terecht kunt. Een afspraak inplannen vind ik sinds ik kinderen heb zo’n gedoe. Ik heb wel een agenda, maar vrije tijd inplannen voor mezelf blijkt altijd weer moeilijker te zijn dan ik had gedacht. Dus gewoon als thuis iedereen in de stemming is voor een bezoekje aan de kapper, gaan we.

Eenmaal binnen ontvangt een van de kapsters ons hartelijk. Ze hangt netjes onze jassen op aan de kapstok en we nemen plaats op… ja waar mag ik eigenlijk gaan zitten met mijn twee kinderen in mijn kielzog? Een oud vrouwtje met een permanentje in haar haar, kijkt me angstig aan als ze ziet dat de jongste uit mijn gezichtsveld is verdwenen en de trap aan het inspecteren is. Nou ja inspecteren, uitproberen is een beter woord. Ik zie haar met ferme stappen de trap op- en aflopen. Ik wil net naar Merel toe gaan als ik het oude vrouwtje met een daadkrachtige stem hoor zeggen: “Je moet waakzaam blijven, zo gevaarlijk die kinderen die een trap op en af rennen.”

Ik zie de twijfel in de ogen van de kapsters. Ze zien de bui al hangen als ik doodleuk zeg dat we alle drie geknipt willen worden. In welke volgorde weet ik ook niet. Uiteindelijk gaan ze met ons alle drie tegelijk aan de slag. Geen haren wassen, gelijk knippen. Daar is Myrthe niet zo blij mee, ze vindt het heerlijk zo’n hoofdmassage van de kapper. Dat begrijp ik, maar daar is nu even geen tijd voor op een drukke zaterdagmiddag. De kapster lijkt mijn gedachte te kunnen lezen, want ze vraagt mijn meisjes heel vriendelijk of ze een lekker glaasje ranja willen drinken. Een schot in de roos, want mijn meisjes vrolijken er meteen van op en gaan lief op de voor hun aangewezen stoelen zitten om geknipt te worden.

Terwijl ook ik aan de beurt ben voor een knipbeurt, ontspringt er zich een idee in mijn hoofd: een kapsalon voor moeder en kind. Zo eentje waar je als mama in de watten wordt gelegd, maar toch met een scheef oog kunt zien hoe het met je kids gaat. Je kids worden snel en efficiënt van een knipbeurt voorzien en kunnen zich daarna uitleven in een grote ballenbak onder het genot van een drankje en een snoepje. Ondertussen krijgt mama nog even wat meer tijd voor een goed haaradvies, een verfbeurt of een knipbeurt. Zou zoiets al bestaan? Ik hoor het graag van jullie en anders start ik zelf zo’n samen kapperen salon voor mama’s en hun kids. Welke kapster doet met mij mee?