Belgische muziek, een café en liefde…

En weer werd ik verliefd. Verliefd op het land waar ik woon, maar waar ik niet vandaan kom. Het land waar ik nu alweer zes jaar vertoef. We kochten er ons eerste vrijstaande huis, onze grote meid ging er voor het eerst naar school en we kregen er een klein meisje bij met de naam Merel. Want het was diezelfde Merel die als eerste onze kale nieuwbouwtuin bezocht toen ik dat meisje in mijn buik droeg.

Schrijfster en theatermaakster Evy Van Eynde wist mij opnieuw te verleiden. Het waren haar woorden die mij afgelopen vrijdag in een achterafzaaltje met de volkse naam Scherpenheuvel in vuur en vlam zetten. Samen met de rauwe maar prachtige stem van muzikante Martine de Kok ging ik voor de tweede keer overstag. Ik vergat alle ellende van dit land en neuriede mee met de olijke liedjes van Martine de Kok. Ze wisten me met hun teksten te ontroeren, te laten glimlachen en te laten genieten.

De Vlaamse taal speelde de hoofdrol in al deze prachtige teksten. Het directe van de Nederlandse taal was even van ondergeschikt belang. En dat was maar goed ook, want het Vlaams klinkt zoveel liever, beschaafder en heeft met zijn grote woordenschat echt voor elk wissewasje een woord voorhanden. Tel daar de Belgische tongval van beide artiesten bij op en je bent overstag.

Want als het aan de taal en de muziek van dit land ligt, blijf ik hier nog wel graag even wonen. Evy en Martine betoverden mij met hun verhalen en liedjes, ze laten mij nog even niet gaan van hier, terug naar waar ik het gewoon ben. Voor nu heeft dit land met de fabelachtige naam België weer even gewonnen.

Merci en salukes Evy en Martine!